VEILIGHEID
Je veilig voelen bereik je niet door muren te bouwen, maar door deuren te openen. Recht je rug, kijk vooruit en open jezelf voor hetgeen je in jezelf eigenlijk altijd al hebt gehad.
Als je je onveilig voelt zou je jezelf kunnen afvragen wat er eigenlijk aan de hand is. Als je je door iemand of door een omgeving onveilig voelt, is dat bijna altijd projectie als er geen aanwijsbare reden tot onveiligheid of zelfs geweld aanwezig is.
Als je door je overlevingsmechanisme gewend bent je omgeving voortdurend af te checken of het rustig is, dat alles onder controle is, dan ben je gewend je veiligheid buiten jezelf te creëren. Iets wat ik zelf vanuit conditionering ook heb aangeleerd. Ik weet inmiddels dat ik dat zelf vanuit mijn jeugd al deed, jong al aanleren goed om je heen te kijken. Dienend in zekere zin om daarmee op wat latere leeftijd in staat te zijn om extreme dingen te doen, onder soms zeer extreme omstandigheden. Zo ontstaat een denk- en gedachtepatroon.
Maar echte veiligheid, waarop je kunt vertrouwen zit eigenlijk gewoon vanbinnen, in jezelf. Het is het vertrouwen in jezelf. Jezelf voortdurend of heel vaak afwijzen, voed de onveiligheid in jezelf. Je gaat dan eigenlijk van jezelf weg. Je gaat je richten op vooral de ander. Projectie op anderen. Vooral anderen helpen zodat je je eigen pijn niet hoeft te voelen. Maar laat jij je echte IK ook werkelijk zien aan je omgeving of aan anderen?
Als jij je onveilig voelt, heb je ook stevige muren om je heen opgetrokken en een mechanisme aangewend om dit in stand te houden. Een rang, een uniform een titel houdt dit in stand. Je zoekt dan namelijk voortdurend bevestiging van buitenaf, soms vraag je er letterlijk om. “Hé daar, ik ben er ook hoor, lijk je te schreeuwen. Zien jullie mij wel?’
En als het dan tegenvalt wat je te horen krijgt, ga je je heel onveilig, onzeker, eenzaam en soms angstig voelen. Je gaat overcompenseren. Nog meer jezelf of je aangemeten harnas willen laten zien. Hier nog niet helemaal bewust van creëer je eigenlijk je eigen spiraal naar beneden. Je loopt voortdurend risico om gekwetst te worden doordat je bevestiging zoekt van buitenaf en je daarmee hoopt op bevestiging en goedkeuring van de ander.
Door een zoektocht kom je dan tot de conclusie dat het niet de ander is die jou dient te keuren in welke zin dan ook. Het is je eigen taak en je eigen verantwoordelijkheid om jezelf te aanvaarden, jezelf goed te keuren, jezelf te bevestigen. Zelf te reflecteren, bewust je pijn op te zoeken om vanuit dat discomfort te kunnen groeien.
Hiermee bouw je zelfvertrouwen op en er ontstaat langzamerhand een veiligheid die je van binnenuit ervaart. Zodra dit begint te groeien, voelt dat zo ontzettend goed en fijn. En elke keer als je nog onveiligheid in relatie tot anderen buiten jezelf ervaart, weet je dat je nog werk te doen hebt. Werk vanbinnen. Verantwoordelijkheid, eigenaarschap nemen over je eigen handelen, gedachten en gevoelens. Dan kom je pas in verbinding met het volwassen deel van jezelf je eigen IK.
Observeer jezelf als je onveiligheid ervaart. Pak die spiegel en kijk naar jezelf en stel jezelf bewuste vragen.
Stel jezelf de vraag of je goedkeuring of bevestiging van buitenaf zoekt?
Zeg zo vaak mogelijk tegen jezelf: “Ik ben veilig!” Dit werkt door als nieuw gedachtepatroon in de hersenen.
Ervaar je dat de ander je niet ziet? Zie je jezelf eigenlijk wel?
Sta aan de oorzaak kant niet aan de gevolgkant en neem hierin eigenaarschap. Neem het roer in handen.
Wees lief voor jezelf als je toch weer in je overlevingsstrategieën vervalt maar onderzoek dan wel hoe je het de volgende keer beter aan kunt pakken.
Leef bewust, adem gewoon in en adem gewoon uit.
Jouw echte drempel van ultieme vrijheid is een buitensporig verlangen naar veiligheid. Stap dus over die drempel en open jezelf en voel je veilig. Het is tenslotte maar een stap……..
Comments